Deep Poetry in Urdu Text

Poetry in Urdu 2 Lines

Allama Iqbal Best Poetry in Urdu

طلوع اسلام

دلیل صبح روشن ہے ستاروں کی تنک تابی
 افق سے آفتاب ابھرا گیا دور گراں خوابی

 عروق مردۂ مشرق میں خون زندگی دوڑا
 سمجھ سکتے نہیں اس راز کو سینا و فارابی

 مسلماں کو مسلماں کر دیا طوفان مغرب نے
 تلاطم ہائے دریا ہی سے ہے گوہر کی سیرابی

 عطا مومن کو پھر درگاہ حق سے ہونے والا ہے
 شکوہ ترکمانی ذہن ہندی نطق اعرابی

 اثر کچھ خواب کا غنچوں میں باقی ہے تو اے بلبل
 نوا را تلخ ترمی زن چو ذوق نغمہ کم یابی

 تڑپ صحن چمن میں آشیاں میں شاخساروں میں
 جدا پارے سے ہو سکتی نہیں تقدیر سیمابی

 وہ چشم پاک ہیں کیوں زینت بر گستواں دیکھے
 نظر آتی ہے جس کو مرد غازی کی جگر تابی

 ضمیر لالہ میں روشن چراغ آرزو کر دے
 چمن کے ذرے ذرے کو شہید جستجو کر دے

 سرشک چشم مسلم میں ہے نیساں کا اثر پیدا
 خلیل اللہ کے دریا میں ہوں گے پھر گہر پیدا

 کتاب ملت بیضا کی پھر شیرازہ بندی ہے
 یہ شاخ ہاشمی کرنے کو ہے پھر برگ و بر پیدا

 ربود آں ترک شیرازی دل تبریز و کابل را
 صبا کرتی ہے بوئے گل سے اپنا ہم سفر پیدا

 اگر عثمانیوں پر کوہ غم ٹوٹا تو کیا غم ہے
 کہ خون صد ہزار انجم سے ہوتی ہے سحر پیدا

 جہاں بانی سے ہے دشوار تر کار جہاں بینی
 جگر خوں ہو تو چشم دل میں ہوتی ہے نظر پیدا

 ہزاروں سال نرگس اپنی بے نوری پہ روتی ہے
 بڑی مشکل سے ہوتا ہے چمن میں دیدہ ور پیدا

 نوا پیرا ہو اے بلبل کہ ہو تیرے ترنم سے
 کبوتر کے تن نازک میں شاہیں کا جگر پیدا

 ترے سینے میں ہے پوشیدہ راز زندگی کہہ دے
 مسلماں سے حدیث سوز و ساز زندگی کہہ دے

 خدائے لم یزل کا دست قدرت تو زباں تو ہے
 یقیں پیدا کر اے غافل کہ مغلوب گماں تو ہے

 پرے ہے چرخ نیلی فام سے منزل مسلماں کی
 ستارے جس کی گرد راہ ہوں وہ کارواں تو ہے

 مکاں فانی مکیں فانی ازل تیرا ابد تیرا
 خدا کا آخری پیغام ہے تو جاوداں تو ہے

 حنا بند عروس لالہ ہے خون جگر تیرا
 تری نسبت براہیمی ہے معمار جہاں تو ہے

 تری فطرت امیں ہے ممکنات زندگانی کی
 جہاں کے جوہر مضمر کا گویا امتحاں تو ہے

 جہان آب و گل سے عالم جاوید کی خاطر
 نبوت ساتھ جس کو لے گئی وہ ارمغاں تو ہے

 یہ نکتہ سر گزشت ملت بیضا سے ہے پیدا
 کہ اقوام زمین ایشیا کا پاسباں تو ہے

 سبق پھر پڑھ صداقت کا عدالت کا شجاعت کا
 لیا جائے گا تجھ سے کام دنیا کی امامت کا

 یہی مقصود فطرت ہے یہی رمز مسلمانی
 اخوت کی جہانگیری محبت کی فراوانی

 بتان رنگ و خوں کو توڑ کر ملت میں گم ہو جا
 نہ تورانی رہے باقی نہ ایرانی نہ افغانی

 میان شاخساراں صحبت مرغ چمن کب تک
 ترے بازو میں ہے پرواز شاہین قہستانی

 گماں آباد ہستی میں یقیں مرد مسلماں کا
 بیاباں کی شب تاریک میں قندیل رہبانی

 مٹایا قیصر و کسریٰ کے استبداد کو جس نے
 وہ کیا تھا زور حیدر فقر بوذر صدق سلمانی

 ہوئے احرار ملت جادہ پیما کس تجمل سے
 تماشائی شگاف در سے ہیں صدیوں کے زندانی

 ثبات زندگی ایمان محکم سے ہے دنیا میں
 کہ المانی سے بھی پایندہ تر نکلا ہے تورانی

 جب اس انگارۂ خاکی میں ہوتا ہے یقیں پیدا
 تو کر لیتا ہے یہ بال و پر روح الامیں پیدا

 غلامی میں نہ کام آتی ہیں شمشیریں نہ تدبیریں
 جو ہو ذوق یقیں پیدا تو کٹ جاتی ہیں زنجیریں

 کوئی اندازہ کر سکتا ہے اس کے زور بازو کا
 نگاہ مرد مومن سے بدل جاتی ہیں تقدیریں

 ولایت پادشاہی علم اشیا کی جہانگیری
 یہ سب کیا ہیں فقط اک نکتۂ ایماں کی تفسیریں

 براہیمی نظر پیدا مگر مشکل سے ہوتی ہے
 ہوس چھپ چھپ کے سینوں میں بنا لیتی ہے تصویریں

 تمیز بندہ و آقا فساد آدمیت ہے
 حذر اے چیرہ دستاں سخت ہیں فطرت کی تعزیریں

 حقیقت ایک ہے ہر شے کی خاکی ہو کہ نوری ہو
 لہو خورشید کا ٹپکے اگر ذرے کا دل چیریں

 یقیں محکم عمل پیہم محبت فاتح عالم 
 جہاد زندگانی میں ہیں یہ مردوں کی شمشیریں

 چہ باید مرد را طبع بلندے مشرب نابے
 دل گرمے نگاہ پاک بینے جان بیتابے

 عقابی شان سے جھپٹے تھے جو بے بال و پر نکلے
 ستارے شام کے خون شفق میں ڈوب کر نکلے

 ہوئے مدفون دریا زیر دریا تیرنے والے
 طمانچے موج کے کھاتے تھے جو بن کر گہر نکلے

 غبار رہ گزر ہیں کیمیا پر ناز تھا جن کو
 جبینیں خاک پر رکھتے تھے جو اکسیر گر نکلے

 ہمارا نرم رو قاصد پیام زندگی لایا
 خبر دیتی تھیں جن کو بجلیاں وہ بے خبر نکلے

 حرم رسوا ہوا پیر حرم کی کم نگاہی سے
 جوانان تتاری کس قدر صاحب نظر نکلے

 زمیں سے نوریان آسماں پرواز کہتے تھے
 یہ خاکی زندہ تر پایندہ تر تابندہ تر نکلے

 جہاں میں اہل ایماں صورت خورشید جیتے ہیں
 ادھر ڈوبے ادھر نکلے ادھر ڈوبے ادھر نکلے

 یقیں افراد کا سرمایۂ تعمیر ملت ہے
 یہی قوت ہے جو صورت گر تقدیر ملت ہے

 تو راز کن فکاں ہے اپنی آنکھوں پر عیاں ہو
 جا خودی کا رازداں ہو جا خدا کا ترجماں ہو جا 

 ہوس نے کر دیا ہے ٹکڑے ٹکڑے نوع انساں کو
 اخوت کا بیاں ہو جا محبت کی زباں ہو جا

 یہ ہندی وہ خراسانی یہ افغانی وہ تورانی
 تو اے شرمندۂ ساحل اچھل کر بے کراں ہو جا

 غبار آلودۂ رنگ و نسب ہیں بال و پر تیرے
 تو اے مرغ حرم اڑنے سے پہلے پرفشاں ہو جا

 خودی میں ڈوب جا غافل یہ سر زندگانی ہے
 نکل کر حلقۂ شام و سحر سے جاوداں ہو جا

 مصاف زندگی میں سیرت فولاد پیدا کر
 شبستان محبت میں حریر و پرنیاں ہو جا

 گزر جا بن کے سیل تند رو کوہ و بیاباں سے
 گلستاں راہ میں آئے تو جوئے نغمہ خواں ہو جا

 ترے علم و محبت کی نہیں ہے انتہا کوئی
 نہیں ہے تجھ سے بڑھ کر ساز فطرت میں نوا کوئی

 ابھی تک آدمی صید زبون شہریاری ہے
 قیامت ہے کہ انساں نوع انساں کا شکاری ہے

 نظر کو خیرہ کرتی ہے چمک تہذیب حاضر کی
 یہ صناعی مگر جھوٹے نگوں کی ریزہ کاری ہے

 وہ حکمت ناز تھا جس پر خرد مندان مغرب کو
 ہوس کے پنجۂ خونیں میں تیغ کارزاری ہے

 تدبر کی فسوں کاری سے محکم ہو نہیں سکتا
 جہاں میں جس تمدن کی بنا سرمایہ داری ہے

 عمل سے زندگی بنتی ہے جنت بھی جہنم بھی
 یہ خاکی اپنی فطرت میں نہ نوری ہے نہ ناری ہے

 خروش آموز بلبل ہو گرہ غنچے کی وا کر دے
 کہ تو اس گلستاں کے واسطے باد بہاری ہے

 پھر اٹھی ایشیا کے دل سے چنگاری محبت کی
 زمیں جولاں گہہ اطلس قبایان تتاری ہے

 بیا پیدا خریدا راست جان نا توانے را 
 پس از مدت گزار افتاد برما کاروانے را 

 بیا ساقی نوائے مرغ زار از شاخسار آمد
 بہار آمد نگار آمد نگار آمد قرار آمد

 کشید ابر بہاری خیمہ اندر وادی و صحرا
 صدائے آبشاراں از فراز کوہسار آمد

 سرت گردم توہم قانون پیشیں ساز دہ ساقی
 کہ خیل نغمہ پردازاں قطار اندر قطار آمد

 کنار از زاہداں برگیر و بیباکانہ ساغر کش
 پس از مدت ازیں شاخ کہن بانگ ہزار آمد

 بہ مشتاقاں حدیث خواجۂ بدرو حنین آور
 تصرف ہائے پنہانش بچشم آشکار آمد

 دگر شاخ خلیل از خون ما نمناک می گردد
 ببازار محبت نقد ما کامل عیار آمد

 سر خاک شہیرے برگ ہائے لالہ می پاشم
 کہ خونش بانہال ملت ما سازگار آمد

 بیا تا گل بفیشانیم و مے در ساغر اندازیم
 فلک را سقف بشگافیم و طرح دیگر اندازیم

Tulu Islam

Daleel subah roshan hai sitaron ki tunak taabi
ufaq se aftaab ubhra gaya daur giran khwabi

عروق murda mashriq mein khoon zindagi dora
samajh satke nahi is raaz ko seena o Farabi

musalmaan ko musalmaan kar diya tufaan maghrib ne
talatum haae darya hi se hai gohar ki sirabi

ataa momin ko phir dargaah haq se honay wala hai
shikwah turkmani zehen hindi nutq اعرابی

assar kuch khawab ka ghunchoon mein baqi hai to ae bulbul
nawa ra talkh ترمی zan cho zouq naghma kam yabi

tarap sehan chaman mein aashiyaan mein شاخساروں mein
judda paaray se ho sakti nahi taqdeer سیمابی

woh chasham pak hain kyun zeenat Bar گستواں dekhe
nazar aati hai jis ko mard ghazi ki jigar taabi

zameer Lala mein roshan chairag arzoo kar day
chaman ke zarray zarray ko shaheed justojoo kar day

سرشک chasham muslim mein hai نیساں ka assar peda
khalil Allah ke darya mein hon ge phir Gohr peda

kitaab millat Baiza ki phir Sharazah bandi hai
yeh shaakh hashmi karne ko hai phir barg o Bar peda

Rabud aan tark Sharazy dil Tabraiz o kabul ra
Saba karti hai boye Gul se apna hum safar peda

agar asmanyon par koh gham toota to kya gham hai
ke khoon sad hazaar Anjum se hoti hai sehar peda

jahan baani se hai dushwaar tar car jahan beeni
jigar khoo ho to chasham dil mein hoti hai nazar peda

hazaron saal nargis apni be noori pay roti hai
barri mushkil se hota hai chaman mein deedaa war peda

nawa pera ho ae bulbul ke ho tairay tarannum se
kabootarr ke tan naazuk mein shahin ka jigar peda

tre seenay mein hai posheeda raaz zindagi keh day
musalmaan se hadees soaz o saaz zindagi keh day

khuday-e lam یزل ka dast qudrat to zuba to hai
yaqeen peda kar ae ghaafil ke maghloob guma to hai

paray hai charkh niilii faam se manzil musalmaan ki
setaaray jis ki gird raah hon woh karwan to hai

makan faani maken faani azal tera abadd tera
kkhuda ka aakhri pegham hai to Jaudan to hai

hina band Aroos Lala hai khoon jigar tera
tri nisbat brahimi hai maimaar jahan to hai

tri fitrat amin hai mumkinaat zindagani ki
jahan ke johar Muzmer ka goya imteha to hai

Jahan aabb o Gul se aalam Javed ki khatir
nabuwat sath jis ko le gayi woh ارمغاں to hai

yeh nuqta sir gazasht millat Baiza se hai peda
ke aqwam zameen asia ka پاسباں to hai

sabaq phir parh sadaqat ka adalat ka shujaiat ka
liya jaye ga tujh se kaam duniya ki imamat ka

yahi maqsood fitrat hai yahi ramz musalmani
akhuwat ki j_hangiri mohabbat ki farawani

bataan rang o khoo ko toar kar millat mein gum ho ja
nah تورانی rahay baqi nah irani nah afghani

mayan شاخساراں sohbat murgh chaman kab tak
tre baazu mein hai parwaaz shaheen قہستانی

guma abad hasti mein yaqeen mard musalmaan ka
biyaabaan ki shab tareek mein Qandil رہبانی

mitaya qaisar o kasri ke istibdaad ko jis ne
woh kya tha zor Haider fiqr بوذر Sadaq سلمانی

hue Ehrar millat jadah pema kis Tajammal se
tamashaayi shagaaf dar se hain sadiiyon ke زندانی

Sabaat zindagi imaan mohakam se hai duniya mein
ke al - mani se bhi پایندہ tar nikla hai تورانی

jab is angara khaki mein hota hai yaqeen peda
to kar laita hai yeh baal o par rooh الامیں peda

ghulami mein nah kaam aati hain شمشیریں nah tadbeerye
jo ho zouq yaqeen peda to kat jati hain zanjeeren

koi andaza kar sakta hai is ke zor baazu ka
nigah mard momin se badal jati hain takdire

Wilayat پادشاہی ilm ashya ki j_hangiri
yeh sab kya hain faqat ik nuqta ayman ki تفسیریں

brahimi nazar peda magar mushkil se hoti hai
hawas choup choup ke seenon mein bana layte hai taswerain

tameez bandah o aaqa fasaad aadmiyyat hai
حذر ae cheera dstan sakht hain fitrat ki تعزیریں

haqeeqat aik hai har shai ki khaki ho ke noori ho
lahoo Khurshid ka tapkey agar zarray ka dil cheeren

yaqeen mohakam amal pihm mohabbat faateh aalam
jehaad zindagani mein hain yeh mardon ki شمشیریں

chay باید mard ra taba blnde Mashrab نابے
dil گرمے nigah pak بینے jaan بیتابے

aqaabi shaan se jhaptey thay jo be baal o par niklay
setaaray shaam ke khoon shafaq mein doob kar niklay

hue madfoon darya zair darya tairnay walay
tmanche mouj ke khatay thay jo ban kar Gohr niklay

gubhar reh guzar hain chemiya par naz tha jin ko
jabeenen khaak par rakhtay thay jo akseer gir niklay

hamara naram ro qasid payam zindagi laya
khabar deti theen jin ko bijliyan woh be khabar niklay

haram ruswa sun-hwa paiir haram ki kam nighai se
جوانان تتاری kis qader sahib nazar niklay

zamee se نوریان aasmaa parwaaz kehte thay
yeh khaki zindah tar پایندہ tar Tabinda tar niklay

jahan mein ahal ayman soorat Khurshid jeetay hain
idhar doobe idhar niklay idhar doobe idhar niklay

yaqeen afraad ka sarmaya taamer millat hai
yahi qowat hai jo soorat gir taqdeer millat hai

to raaz kin فکاں hai apni aankhon par ayaan ho
ja khudi ka raazadan ho ja kkhuda ka ترجماں ho ja

hawas ne kar diya hai tukre tukre noo insaa ko
akhuwat ka bayan ho ja mohabbat ki zuba ho ja

yeh hindi woh khrasani yeh afghani woh تورانی
to ae sharminda saahil uchhal kar be karaan ho ja

gubhar aaloda rang o nasb hain baal o par tairay
to ae murgh haram urrnay se pehlay پرفشاں ho ja

khudi mein doob ja ghaafil yeh sir zindagani hai
nikal kar halqa shaam o sehar se Jaudan ho ja

مصاف zindagi mein seerat folaad peda kar
shabistaan mohabbat mein Hareer o Pernian ho ja

guzar ja ban ke sale tund ro koh o biyaabaan se
gulisitan raah mein aaye to juye naghma khwan ho ja

tre ilm o mohabbat ki nahi hai intahaa koi
nahi hai tujh se barh kar saaz fitrat mein nawa koi

abhi tak aadmi saed زبون شہریاری hai
qayamat hai ke insaa noo insaa ka shikari hai

nazar ko Khaira karti hai chamak tahazeeb haazir ki
yeh snaay magar jhutay nagon ki rezah kaari hai

woh hikmat naz tha jis par khiirad مندان maghrib ko
hawas ke panja khonin mein tegh کارزاری hai

tadabbur ki Fasoon kaari se mohakam ho nahi sakta
jahan mein jis tamaddun ki bana sarmaya daari hai

amal se zindagi banti hai jannat bhi jahannum bhi
yeh khaki apni fitrat mein nah noori hai nah naari hai

kharosh amooz bulbul ho girah ghunche ki wa kar day
ke to is gulisitan ke wastay bad bahari hai

phir uthi asia ke dil se chingari mohabbat ki
zamee جولاں گہہ Atlas قبایان تتاری hai

beya peda khareeda raast jaan na توانے ra
pas az muddat guzaar iftaad barma کاروانے ra

beya saqi nwaye murgh zaar az shakhsaar aamad
bahhar aamad nigaar aamad nigaar aamad qarar aamad

kasheed abr bahari khaima andar waadi o sehraa
sadaye آبشاراں az frazz kohsar aamad

sirt gardam tohm qanoon پیشیں saaz da saqi
ke Khail naghma پردازاں qitaar andar qitaar aamad

kinar az زاہداں برگیر o بیباکانہ saghar kash
pas az muddat azeen shaakh kehan bangh hazaar aamad

bah مشتاقاں hadees khwaja badru Hunain aawar
tasarruf haae پنہانش bchshm aashkaar aamad

dagar shaakh khalil az khoon ma nmnak ?me گردد
ببازار mohabbat naqad ma kaamil ayyar aamad

sir khaak شہیرے barg haae Lala ?me پاشم
ke خونش banhal millat ma sazgaar aamad

beya taa Gul بفیشانیم o me dar saghar اندازیم
fallak ra saqaf بشگافیم o terhan deegar اندازیم

For More Allama Iqbal Poetry :